Co dalej dla związkowców?

Wielu osób może dziwić postawa liderów związków zawodowych, którzy we wrześniu zdołali zorgani- zować 200-tysięczny protest, a dziś nie są w stanie pójść dalej i ogłosić strajku. Jest rzeczą oczywistą, że strajk setek tysięcy czy milionów pracowników w całym kraju byłby potężnym ciosem w antypracowniczą politykę Tuska.

Dlaczego więc Duda (Solidarność), Guz (OPZZ), Chwałka (FZZ) i inni liderzy nie ogłoszą takiego strajku? Przecież już opuścili Komisję Trójstronną, słusznie mówiąc, że nic nie da się załatwić w KT z przedstawicielami rządu i pracodawców.

Istnieją różnice między przewodniczącymi związków. Niektórzy są bardziej bojowi, niektórzy mniej, chociaż kto jest bardziej bojowy w danym czasie może się raptem zmienić. Wszyscy trzej liderzy największych central prowadzili w swoim czasie wielotysięczne demonstracje.

Oczywiście najlepsze byłoby organizowanie wspólnych protestów wszystkich central, ale prawdą jest, że gdyby którykolwiek z trójki liderów rozpoczął kampanię strajkową miałby dobrą szansę wymuszenia na innych pójścia jego śladem. Inaczej pozostali liderzy ryzykowaliby utratę członków i osłabienie się zarówno w porównaniu z innymi związkami, jak i wobec władzy.

Jednak żaden z liderów związkowych nie bierze na siebie odpowiedzialności za wezwanie do strajku, więc różnice w ich charakterach czy osobowościach raczej nie grają tu najważniejszej roli. Dlaczego więc zachowują się tak niekonsekwentnie?

Pierwszym powodem jest to, że liderzy negocjują, ale nie muszą żyć z konsekwencjami tych negocjacji. Otrzymują jednakową pensję niezależnie od tego, czy rozmowy z rządem i pracodawcami kończą się sukcesem dla pracowników w zakładach, czy też nie.

Nie jest to jednak główna przyczyną ich wahań. Rola liderów związkowych w społeczeństwie polega na godzeniu interesów kapitału i pracy. Czyli jest to rola, która najczęściej jest przypisana rządowi ? mylnie, ponieważ rząd zawsze chce jak najwięcej wskórać dla kapitału, rzecz jasna kosztem pracy.

Nic dziwnego więc, że co drugie słowo liderów związkowych to ?dialog?. Ciągle mówią o tym, że rząd nie chce rozmawiać. Pracownicy natomiast chcą realnej poprawy swoich warunków pracy i życia.

Liderzy słusznie odmawiają powrotu do Komisji Trójstronnej. Wyszli z jej obrad w czerwcu, gdy Sejm przyjął przepisy o elastycznym czasie pracy. Ale co więcej proponują? Zamiast wezwać do strajku, szukają innego stołu negocjacyjnego. Przykładowo, 30 października wzięli udział w spotkaniu w Kancelarii Prezydenta na temat ?przyszłości dialogu społecznego w Polsce?.

Wygląda na to, że najczęściej albo nie podejmują walki albo podejmując ją, szybko się z niej wycofują. Czy sytuacja jest więc beznadziejna?

Nie jest. Nadziei nie znajdziemy jednak, jeśli będziemy tylko oczekiwać na zmianę nastrojów i strategii Dudy, Guza i Chwałki. Jedynie samoorganizacja szeregowych aktywistów związkowych może doprowadzić do uniezależnienia się od liderów.

Dla aktywistów oznacza to, że należy angażować jak najwięcej pracowników zarówno w czynne uczestnictwo w przygotowaniach do protestów zaplanowanych przez liderów, jak i w codzienną walkę w zakładach pracy. Aktywiści muszą również organizować się na poziomie międzyzakładowym i międzyzwiązkowym.

Naszym celem powinien być niezależny ruch szeregowych związkowców, działających w każdej branży i każdym regionie.

=================

Trzeba się odciąć od skrajnej prawicy

Nacjonaliści i faszyści z Ruchu Narodowego organizują konferencję w przededniu rozpoczynającego się w Warszawie 11 listopada szczytu klimatycznego ONZ.

Spotkanie zostało nazwane ?antyszczytem?, odwołując się do ruchu alterglobalistycznego ostatniej dekady. Oczywiście ruch alterglobalistyczny był i jest stanowczym przeciwnikiem skrajnej prawicy, co nie przeszkadza polskim brunatnym udawać, że stanowią ruch nowoczesnych buntowników.

Nic dziwnego, że przyjęli taką taktykę ? faszyści z reguły boją się mówić o swoich prawdziwych zamiarach. Bardziej niepokojący jest fakt, że Marek Adamczyk z krajowej sekcji górnictwa węgla kamiennego  NSZZ ?Solidarność? ma wystąpić na spotkaniu z przemówieniem pt.:  ?Oskarżony CO2??.

Rzecz jasna wypracowanie ekologicznej polityki energetycznej, która może chronić i tworzyć miejsca pracy, jest sprawą priorytetową dla związkowców w górnictwie ? ale nie w takim otoczeniu! Skrajna prawica dążyła w historii i dąży dziś do niszczenia wszelkiej demokracji. Jest wrogiem związków zawodowych i wszystkich związkowców. NSZZ ?Solidarność? musi się odciąć od Ruchu Narodowego!

Andrzej Żebrowski

Category: Gazeta - listopad 2013